دلمرده ایم و یاد تو جان می دهد به ما
قلبیم و بودنت ضربان می دهد به ما

ماه خدا دومرتبه بی ماه روی تو
دارد بشارت رمضان می دهد به ما

برگرد! ای که لحظه ی افطار، عاقبت
یک روز دست های تو نان می دهد به ما

روزی سه بار غرق غریبی و بی کسی ست
حسی که بی تو وقت اذان می دهد به ما

این ماه، فرصتی ست که باز عاشقت شویم
ماه خدا دوباره زمان می دهد به ما

امسال میهمان جد تو هستیم، جان حسین
نامی که اشک های روان می دهد به ما

حالا که سفره، سفره ی عشق است پس خدا
هرچه بخواهد این دلمان می دهد به ما

بی شک حواله همه امسال کربلاست
مزدی که آخر رمضان می دهد به ما

محمد بیابانی